اولویت بندی نقاط حادثه خیز با بکارگیری تکنیکهای تصمیم گیری چندمعیاره(مطالعه موردی: محور قزوین- همدان)

تصادفات ترافیکی در ایران, یکی از عوامل بسیار مهم مرگ و میر بوده و آثار سنگین اجتماعی, فرهنگی و اقتصادی ناشی از آنها جامعه ما را به شدت مورد تهدید قرار داده است. با توجه به آمار بالای حوادث ترافیکی مرگبار در کشور و اهمیت نقاط پرحادثه در وقوع این حوادث و نیز به دلیل ضعف موجود در آمار تصادفات (ناقص، غلط یا بلا استفاده بودن آمار)، بهتر است تا روش‏های شناسایی و اولویت بندی ارائه شده، تا حد امکان بدون توجه به آمار تصادفات پایه گذاری و مطرح شوند. در این تحقیق سعی بر این بوده که با استفاده از روابط علمی و تجربی به شناسایی و تعریف معیارهای حادثه خیزی یک نقطه پرداخته و در ادامه آن با توزیع پرسشنامه بین متخصصان و صاحب نظران مقوله ایمنی در بخش های مختلف، وزن هر یک از شاخص ها (معیارها) به دست آورده شود. برای ادامه روند پروژه و دستیابی به آمار تصادفات با مراجعه به پلیس راه قزوین، آمار تصادفات محور مورد مطالعه دریافت می شوند و پس از شناسایی و انتخاب 19 نقطه طبق معیارهای حادثه خیزی با توجه به ابلاغیه وزارت راه، با برداشت میدانی اطلاعات مورد نیاز جمع آوری خواهد شد. در ادامه با استفاده از تکنیکهای تصمیم گیری چندمعیاره در محیط فازی (روش ویکور، روش تاپسیس و روش پرامتی) به اولویت بندی نقاط می پردازیم و در نهایت با بکارگیری استراتژیهای اولویت بندی مدل اولویت بندی طراحی می شود. در این پایان نامه معیارهای ایمنی برای جاده های برون شهری با استفاده از روش های تصمیم گیری گروهی شناسایی و میزان اهمیت هر یک از معیارها به دست آمد که از بین معیارها حضور پلیس دارای بیشترین اهمیت از دید کارشناسان بود. از دیگر نتایج مهم این پایان نامه می توان به مدل اولویت بندی ارائه شده ذکر کرد که با استفاده از تلفیق معیارهای کمی و کیفی در محیط فازی این مدل ارائه گردید.